Rastko Nemanjić – Sveti Sava začetnik je srpske književnosti. Mada se njegov književni rad zasnivao na pisanju tipika (pravilnika), upravo su ovi tipici prvi radovi nastali na našem narodnom jeziku. Pre ovoga, svi sačuvani tekstovi samo su prepisivani prevodi crkvenih tekstova. Ovime možemo nazvati Savu rodonačelnikom pisanja na srpskoslovenskom i narodnom jeziku, te se takođe može reći da od njegovog vremena počinje istorija književnog jezika kao oruđa književnog stvaranja.

Savin književni rad veoma je obiman, a najpre je napisao tri tipika: „Karejski tipik“, „Hilandarski tipik“ i „Studenički tipik“. Na početku „Studeničkog tipika“ opisao je život ktitora manastira, tačnije Savinog oca Stefana Nemanje, koji je u monaštvu nazvan Simeon. Ovaj deo tipika se kasnije izdvojio i kao posebno književno delo pod nazivom „Žitije Sv. Simeona“. Pod uticajem ovog dela razvio se poseban književni žanr – žitija (biografija) srpskih vladalaca i svetaca. Osim ovih dela, Sava se bavio i prevodom, te je preveo i priredio vizantijski Nomokanon, u svrhu organizovanja crkvene administracije u Srbiji.

Drugi veoma važan aspekt života Sv. Save je medicina. Njegovim radom udareni su temelji naučne medicine na našem području. Pre svega u tome je pomogao prevođenjem mnogih klasičnih medicinskih dela, gde je ljude već u XII veku upoznao sa delima Hipokrata i Dioskorida, Galena i Avicena, kao i mnogih drugih medicinskih pisaca. Takođe, Sava je bio osnivač prvih srpskih bolnica, u Hilandaru 1191. i u Studenici 1208. godine. Za ove medicinske ustanove napisao je i tipike o uređenju i radu bolnica, dok je sa svojih putovanja donosio i razne egzotične lekove i medikamente iz dalekih zemalja u to vreme nepoznatih našim krajevima.